Toen kwam er een olifant met een hele lange snuit

Namaste trouwe lezers,

Voor de laatste keer inmiddels, de 4 maanden in Nepal zijn veel te snel tot een einde gekomen. Op dit moment zit nummer één van de drie vluchten (Kathmandu-Delhi-Zürich-Brussel) erop, wordt mijn bagage als het goed is naar Brussel gestuurd in plaats van slechts tot Zürich en zijn de eerste 6,5 uur van de 10 uur wachten ook alweer voorbij. Wachten, dat kan ik inmiddels wel. Na wat zoeken heb ik een ‘laptop charging station’ gevonden en kan ik lekker op een stoeltje mensen bestuderen, muziek luisteren en films kijken. En nog een laatste keer wat over mijn belevingen schrijven.

Nadat ik de vorige keer wat geschreven had, hebben Sarah en ik al gauw afscheid genomen van Floris en Maaike om de bergen weer in te gaan. Dit keer in de voet-, of tegenwoordig karrensporen van mijn vader. Met de bus en de jeep gingen we op pad naar Jomsom, als twee luie mensen naar boven gereden worden, zodat we slechts 2 dagen hoefden te klimmen en vervolgens alleen nog hoefden te dalen. Nou, daar hadden we spijt van hoor. Een ‘jeepable gravel road’ is niet op een bus gemaakt, maar dat maakt in Nepal niet uit. Over de zandweg dus en met de wielen precies op het randje van de (soms wel een paar honderd meter) afgrond zijn we naar boven gestuiterd, ons afvragend waarom we luiheid verkozen over levend boven komen. Inmiddels weten we wat een fight-or-flight reactie is... Maar zoals jullie merken, hebben we het er veilig vanaf gebracht :) En wederom was het landschap alle angst, pijn en moeite meer dan waard. Lopend door de diepste vallei ter wereld, in een bizar landschap genoten we van de schoonheid van Mustang. Vanwege de ligging in de schaduw van de hoge Himalaya-toppen is het er dor en droog en de wind heeft het landschap vreemde vormen gegeven. Ingepakt in dikke en windstoppende kleren waan je je in een ijkoude en besneeuwde woestijn, omringd door hoge bergen. Is het mooier dan ABC? Niet te vergelijken, het is een wereld van verschil. Het was er in ieder geval wel een stuk kouder en het was er helemaal verlaten. Maar ook dat had zo zijn voordelen, slapen konden we namelijk vaak gratis als we in het betreffende theehuis bleven eten. Vooral hadden we dat te danken aan de Amerikanen die we ontmoet hadden en waar we mee omhoog liepen. Ze waren heel aardig, maar wel een beetje raar.. Alles was te duur en de tocht maakten ze eigenlijk vooral om hun hoogte-record te breken. Terwijl Sarah en ik in Muktinath de beroemde tempel gingen bekijken, zijn zij de Thorung-La (de grootste pas ter wereld) op gerend tot 5000m zodat ze thuis konden opscheppen.. Sarah en ik waren best tevreden met de tempel eigenlijk :) Op de terugweg zijn we maar tot Tatopani, waar hot springs zijn, gelopen om niet nog eens het engste stuk van de weg per bus af te moeten leggen. We hebben daar alleen wel de hond van een guesthouse kwijtgemaakt, want die is ons de hele 6 uur lopen gevolgd en heeft bij de bronnen over onze kleren gewaakt en lag de volgende dag voor onze kamer te slapen. Ik hoop dat hij de weg nog terug heeft gevonden... Tatopani was (gelukkig) écht onze eindbestemming wat betreft al het trekken door de bergen. Onze voeten namen ons al dat lopen niet in dank af en in Pokhara hebben we ze dan ook lekker laten rusten. En onszelf ook :) Nog één tochtje naar de World Peace Pagoda, waar we zowel op het meer (het pad was per boot te bereiken) als bij de tempel zelf een grote attractie waren voor de Indiase en Chinese toeristen. Al die camera’s op je hoofd ga ik niet zo missen in Nederland denk ik. In Pokhara hebben we maandag Sarah’s verjaardag ook nog gevierd met een dagje ingevuld naar haar eigen keuze: genieten van de lekkere thee en de mooie uitzichten. Met een heus stuk taart en een diner met een paar pas ontmoette reizigers was het volgens mij best geslaagd!

Dinsdagochtend vertrokken we vroeg met de bus naar het zuiden van Nepal om in de jungle op zoek te gaan naar allerlei gevaarlijke dieren. Per boot, te voet en per olifant. Onze gids vertelde meteen al allerlei griezelige verhalen over mensen die pas nog waren aangevallen door neushoorns en krokodillen, een kindje dat de week ervoor door een olifant was gedood en zelf was hij pas net het ziekenhuis uit nadat hij met een beer had gevochten en daarbij bijna zijn onderbeen was kwijtgeraakt. En de wetenschap dat een neushoorn 40 km/h kan rennen en ik niet en dat het advies bij een aanval van een olifant simpelweg ‘run for you dear life’ is, maakte ook niet dat ik me er meer gerust bij voelde.. Iedere golf op de rivier was voor mij dan ook een krokodil en ieder vallend blaadje een tijger of een neushoorn. En Sarah maar lekker op haar gemakje rondkijken! Maar mijn angst was weer ongegrond hoor :) En we hebben toch nog wat wilde beesten gevonden! Net uit het bootje vonden we 2 snavel-krokodillen (die er echt raar uitzien) en nog één zwemmende en één zonnende allesetende (ook mensen vinden ze best lekker) krokodil. Bah wat hebben die beesten een gemene kop! In de jungle kwamen we gelukkig alleen een paar gestippelde bambi’s tegen :) De verse tijger- en neushoornsporen waren gelukkig niet nieuw genoeg om ons ook aan die beesten bloot te stellen. Nadat we de tocht zonder kleerscheuren overleefd hadden, was het tijd (het hoogtepunt van de week!) om de olifanten in bad te doen. Zittend op de blote rug van zo’n gigantisch beest is het meer omgekeerde wereld en krijg je zelf een koude douche door zijn slurf. De olifant is dus niet veel schoner geworden, maar hij heeft ons wel mooi gewassen :) ’s Middags mochten we nog even in een bakje op de olifant door de jungle schommelen om nog eens proberen dieren te spotten. De pauw en wilde kippen (ja die bestaan..) waren in de eerste instantie het enige levende dat we zagen, maar plotseling stond er een neushoorn voor onze (goede woordkeuze..) neus! Woowww die beesten zien eruit alsof ze uit de prehistorie zijn ontsnapt! Misschien dat we ze daarom steeds zonder het te merken dinosaurus noemen.. Hadden wij weer even mazzel! Hoewel we in de eerste instantie weinig behoefte hadden om terug naar de Terai te gaan, hadden we toch weer wat gedaan dat we absoluut niet hadden willen missen :)

Zo, en daarna was het aller-aller-allerlaatste deel (voor mij) van de reis aangebroken: terug naar Kathmandu. De busreis was na de avonturen in de bergen pure ontspanning, geenszins eng en eenmaal terug in de viesste stad van Nepal werden we in Bagpackers weer ouderwets verwelkomd. De laatste souvenirtjes nog gauw ingeslagen en genoten van de pannenkoeken op het dakterras van Bagpackers waren de dagen in Kathmandu ook zo weer voorbij. Evenals de 4 maanden. Zittend nu in Delhi, tussen de mannen met lange baarden en tulbanden, is het net of er maar een paar dagen tussen nu en de vorige keer op dit vliegveld gezeten hebben. Het grootste verschil is dat ik nu in mijn eentje zit te wachten. Sarah is in Nepal achtergebleven om nog 5 weken in Dharan op de afdeling oogheelkunde aan de slag te gaan. Na 4 maanden lang altijd samen te zijn geweest, is het nu wennen om alleen te zijn en moet ik oppassen dat ik niet zomaar begin te praten zonder dat er iemand naast me zit..

Nou lieve mensen, nog eenmaal vanuit Azië, wil ik jullie bedanken dat jullie mijn belevenissen gevolgd hebben. Ik heb telkens weer van jullie berichtjes genoten en ik ben blij dat jullie via deze virtuele weg ook van Nepal hebben kunnen genieten.

Tot snel allemaal!

Liefs Hanneke

* Hoewel in Delhi geschreven, zet ik dit verhaal nu in Nederland pas online, want werkend internet kon ik daar op het vliegveld nergens vinden. Inmiddels kan ik mijn bagage ook nergens vinden en weet niemand waar mijn spullen gebleven zijn. Helemaal ten einde is het avontuur dus nog niet!