Tea mitho cha - De thee is lekker

Lieve mensen,

Bedankt voor al jullie lieve en leuke reacties op mijn verhaal! Wat fijn om te zien dat jullie mijn avonturen met plezier lezen :) Hopelijk kan ik jullie de komende 2 maanden nog een hoop mooie verhalen ter oren (of in dit geval ter ogen) brengen. Maar met de plannen die we voor de komende weken hebben, moet dat wel lukken denk ik zo!

Inmiddels zijn er alweer bijna 3 weken voorbij, waarin we een hoop gedaan en gezien hebben. Nadat we onze dagen op de afdeling gynaecologie afgerond hebben, zijn we eerst onze goede voornemens gaan waarmaken. Misschien weten jullie nog dat ik de vorige keer hoopte dat ik de Mount Everest zou zien? Nou, daar zijn we toen maar gauw naar op zoek gegaan! Op 10 november 2011 (jaja, de grote dag) maakten wij ons goede voornemen om vroeg op te staan en een bus naar het dorpje Bhedetar te zoeken waar. Een groot avontuur kan ik jullie zeggen, in Nepal met een bus de bergen in.. Met 15km/h en een hoop gebrul van de motor gingen we naar boven. Hoe hoger we kwamen, hoe spannender het werd. Zouden we eindelijk de bergen zien?! Bijna boven zag ik ze ineens, witte toppen! Eindelijk! Gelukkig stond er al gauw een bord ‘Bhedetar, altitude 1420m’ langs de weg en konden we de bus uit voor die een slingerweg de berg weer af ging. Daar stonden we dan, met een fris bergbriesje, in de schone lucht en met een prachtig uitzicht. Vanaf de uitzichttoren ‘Charles-point’, naar een bezoek van Prince Charles in de jaren ’80, hadden we een prachtig uitzicht over de besneeuwde Himalaya-toppen achter steile groene heuvelruggen (van 2000m...). Heerlijk! En heel belangrijk: in de verte, voor 90% verborgen achter Makalu en nog een paar bergen, de top van Mount Everest! Naja, ik moet toegeven dat ik niet hélemaal zeker ben welke nou precies Everest was, maar dat mag de pret niet drukken toch? :) Op de toren hebben we maarliefst 2 uur doorgebracht, mede omdat wij zelf een nog grotere attractie bleken te zijn dan de bergen.. Iedereen die boven kwam, wilde al dan niet stiekem met ons op de foto haha. Maargoed, uiteindelijk moesten we het prachtige uitzicht toch gedag zeggen om maar weer eens een bus naar Dharan te zoeken. De berg weer af dus, doodeng! Er was alleen nog plaats in het midden van de achterbank en ik moest me aan een stoel vasthouden en mijn voet tegen een paal zetten om niet door de bus te rollen. Met een rotvaart en een hoop gestuiter, gebonk en gebrul sjeesten we de berg af. In 1/3 van de tijd van de heenweg kwamen we gelukkig (en wonder boven wonder..) weer aan in Dharan. Dat was weer één goed voornemen minder en één avontuur rijker :) Twee dagen later gingen we weer een goed voornemen waarmaken: een stevige wandeling door de heuvels rond Dharan. Een co-assistent hier had ons uitgenodigd om met hem en een vriend een 6 uur durende wandeling naar een waterval te maken. Die waterval zou de watervoorziening van deze hele campus (van 6000 mensen) moeten zijn, dus dat wilden we wel eens zien! Vandaar dat we op onze vrije dag al om 5 uur ’s ochtends naast ons bed stonden om de warmste uren van de dag te omzeilen. Het was een prachtige maar uitputtende tocht omhoog, alle obstakels netjes gepasseerd. Levensgevaarlijke spinnen, twijfelachtige bruggetjes, reusachtige regenwormen... Onze vriend Akilesh wilde wel even met de spin op de foto, ik wilde daarna ook wel even. Maar de spin was mij niet zo welwillend; toen ik dicht bij zijn web kwam, gingen zijn gigantische poten ineens bewegen en maakte hij gauw even een wandelingetje naar de andere kant van het web. Oke, voor mij geen spinnen meer! Maar gelukkig konden onze tocht veilig vervolgen om bíjna boven het laatste obstakel tegen te komen, de beek was te diep om verder naar de waterval te lopen.. Nou moe! Maar avontuurlijk als we waren, hebben we onze schoenen en sokken achtergelaten en hebben we onze reis door de beek voortgezet. Oke, ik moet toegeven, de waterval was toch wel een beetje een tegenvaller hoor. Als BPKIHS hier ál z’n water vandaan haalt, dan kan iedereen misschien 1 glaasje water per dag drinken.. Maar onze tocht zat erop en het was er toch wel heel mooi :) We hebben onszelf beloond met een koude (héél koude) douche en een Nepalese specialiteit: rauwe noodles (‘ja, er staat ‘instant’ op, dus je kunt het meteen eten’) met uitjes, citroen en tomaat. Mmmm! Haha, nee ik vind het eigenlijk niet zo heel lekker, maar ik doe altijd maar alsof, want ze doen hier altijd zo hun best om het te maken :P

Maargoed, ons productieve weekendje voorbij, vertrokken we maandag met 160 eerstejaars op CDP. Community diagnosis program, of door de studenten ‘couples developing program’ genoemd. Eigenlijk zouden we zondag al gaan, maar dat werd ineens maandagochtend 8u, wat vervolgens een dag vantevoren maandagmiddag 12u werd. Tijdens het CDP bleek meer dan eens hoe typisch Nepal dit is... Ik denk niet dat ik ooit nog zal zeuren over een half uurtje vertraging bij de NS haha! Wij mochten in de bus met de supervisors mee naar Bhadrapur, een plaatsje op de grens met India in het uiterste ZO van Nepal. Ik weet niet wat we ons bij onze verblijfsplaats hadden voorgesteld, maar ergens denk ik toch niet dat we een toiletgebouw met gaten in de grond en zonder stromend water, kraantjes om te douchen en een houten-planken-bed met een matras dunner dan een deken verwacht hadden.. Maar alles went, zelfs dummy-tables invullen bij kaars- en zaklamplicht omdat de stroom 2 uur uit is (bijna overal in Nepal is maar 18u per dag elektriciteit). Het heeft allemaal zo z’n charme :) Na deze 10 dagen beschouwen we ons steeds meer al echte Nepalezen, we kunnen nu ook al van 3 keer per dag rijst leven. Al moet ik wel toegeven dat ’s ochtends om 7u rijst met pittige sausjes niet echt heel lekker is hoor.. Oja, en eten op de Nepaleze manier is trouwens niet echt vergelijkbaar met Nederland. Als je geluk hebt, krijg je een lepel om mee te eten en kan je af en toe nog subtiel een beetje je hand gebruiken om er wat rijst op te schuiven. De Nepalezen laten over het algemeeen de lepel gewoon achterwege. Lekker met je hele hand rijst en sausjes door elkaar roeren en dan een volle hand prut in je mond stoppen en fijn smakken, behhh! Oja en dit gaat dan allemaal met één hand: de rechter. Het is hier namelijk ook nog steeds gebruikelijk om je linkerhand als wc-papier te gebruiken. Die arme linker-handjes Wij houden ons nog maar lekker aan de Westerse normen, bah. Maargoed, genoeg over de vieze Nepaleze manieren. De Nepali zijn namelijk wel ontzettend aardig. Alle studenten kwamen ons de eerste dag direct met eten (zelfgemaakte koekjes, cakejes, vanalles) overladen, omdat ze bang waren dat we te weinig eten zouden krijgen. En als er geen zitplaats meer was in de bus, stonden er meteen mensen op om ons te laten zitten en met ‘nee’ namen ze geen genoegen. Je kunt je de gesprekken wel een beetje inbeelden misschien: ‘Come, you can sit here!’ ‘Nono, you sit, I can stand’ ‘No, you sit’ ‘Nooo you sit!’ Etc etc.. Oh en nu heb ik trouwens nog niet eens gezegd wat het CDP eigenlijk was! De studenten moesten met vragenlijsten langs ieder huis in het dorp gaan om te kijken hoe het met de hygiëne, gezondheid en opleiding was gesteld. Onze partner had een beetje pech, want hij moest alles alleen doen terwijl wij een beetje vriendelijk zaten te lachen. Maar het was wel echt heel erg leuk om zo het échte Nepal te zien. De mensen zijn, hoe arm ze ook zijn, meestal heel gelukkig en heel gastvrij. Vaak gingen ze gauw wat thee voor ons maken en soms werden we zelfs voor het eten uitgenodigd. Toen wij de laatste 2 dagen ons fototoestel tevoorschijn haalden, was het helemaal één groot feest. De mensen vonden het prachtig om met of zonder ons op de foto te gaan en gingen er helemaal een mooi plaatsje voor maken. Van andere studenten hoorden we trouwens ook dat er soms mensen uit andere dorpen langskwamen en hen om foto’s van ons vroegen, omdat het verhaal dat er twee blonde meisjes rondliepen als een lopend vuurtje door de omgeving was gegaan. De reactie van mensen op ons hier is soms zo grappig! Zo stonden we aan de hoofd-zandweg te wachten toen er een schoolbus langskwam. Toen de voorste kinderen ons zagen, klonk er ineens een luid geschreeuw door de hele bus en gingen alle kinderen zwaaien, roepen, springen. We hebben dus maar vrolijk teruggezwaaid :) En op de laatste dag werd plotseling mijn haar losgedaan door een meisje en kregen Sarah en ik een secure luizencontrole. We zijn de test succesvol doorgekomen trouwens :) Maargoed, ik kan nog wel uren blijven schrijven over wat we allemaal gedaan en gezien hebben daar in het dorpje, maar dan blijft er over 2 maanden niets meer te vertellen en dan worden jullie ogen erg moe, dus ik maak er maar eens een eind aan.

Zoals ook aan ons co-schap hier al bijna een eind komt. Donderdag gaan we een paar dagen naar Ilam, naar een district-hospitaaltje en de resterende 7 dagen gaan we naar de tropical ward (kala-azar). En dan zit het er alweer op! Dit is zelfs ons laatste weekend met z’n tweetjes in Dharan, want volgende week zijn we dus in Ilam en daarna komen de volgende twee meisjes alweer. Het is zo gek, steeds dachten we dat we alle tijd van de wereld hadden en nu is het einde al zo dichtbij! Maar dat betekent wel dat het reizen ook al heel dichtbij komt, en daar heb ik zo veel zin in! Als het goed is gaan we donderdag 15 december naar Kathmandu om onze visa te verlengen en daarna gaan we meteen door naar Pokhara. Eindelijk naar de bergen! We gaan daar zo snel mogelijk beginnen aan een trektocht naar (waarschijnlijk) het Annapurna Basecamp. Ik kan bijna niet wachten en ben ontzettend benieuwd naar al die hoge besneeuwde bergen en prachtige uitzichten!

Tot de volgende keer lieve mensen!

xxxxxxxxxx