Allemachtig prachtig

Namaste lieve mensen!

Een nieuw jaar, een nieuw verhaal, veel nieuwe ervaringen. Voor mij is 2012 goed begonnen! Natuurlijk hierbij ook voor jullie allemaal de beste wensen voor het nieuwe jaar, proost op mooie nieuwe avonturen, proost op veel geluk en veel gezondheid!

Op dit moment zit ik met de zon op mijn rug in een internetcafeetje dat stiekem open is, want (hoera voor de Nepalese regels) is er weer een strike waardoor alles dicht is. Wat me dan wel mooi de gelegenheid geeft om weer eens een verhaaltje te typen. En dit keer niet over vieze ziekenhuisavonturen of theetuinen. Nee, ik ben inmiddels in de bergen!

Volgens mij was ik de laatste keer dat ik schreef in Kathmandu, op het dakterras van de bagpackerslodge in hartje Thamel. Wat ik jullie toen niet verteld heb, is dat ik eigenlijk hartstikke ziek was. Koorts alsof ik het ene moment in de Sahara lag en vervolgens op het Columbia Icefield (of gewoon in een berg ijsblokjes), spierpijn alsof ik de Mount Everest beklommen had. Een echte ouderwetse griep zoals ik al in geen jaren gehad had. Wat een timing! Een paar dagen later stond namelijk het vertrek naar Annapurna Base Camp (kortweg: ABC) gepland. Heel zielig (vond ik zelf) heb ik dus de dagen vooral in een ijskoude kamer onder 2 slaapzakken en 2 dekens doorgebracht, terwijl Sarah heel lief voor me zorgde met geimproviseerde kruiken, banaantjes en water. Konden we ein-de-lijk echt (met een streepje op de e, maar dat doet dit toetsenbord niet) lekker eten, moest ik me tevreden stellen met een glaasje cola en een bord droge rijst. Verlekkerd kijkend naar het bord echte Italiaanse spaghetti van Sarah.. Nou moe. Maar vastbesloten was ik uiteraard om snel beter te worden en gauw de hoogte op te zoeken. Dus (nog fijn ziek) zijn we op zondag 17 december heel vroeg in de ochtend met de bus op weg gegaan naar Pokhara. De beenruimte was weer fijn op Nepalese beentjes gebouwd, dus met onze knieen vastgeklemd mochten we fijn 8 uur hobbelen door de bergen. Maar wel een fijn uitzicht hoor, eigenlijk was het raam het televisiescherm en het uitzicht een documentaire op National Geographic. Best prima dus :) Eenmaal in Pokhara hebben we een fijn guesthouse gevonden met een tuin waarin je een boekje kunt lezen in de zon, op een ligbedje, met uitzicht op de Machhapuchhre. Het leek wel vakantie! Diezelfde avond kwamen ook Floris en Maaike aan, de twee Nederlanders die we op onze laatste dag in Dharan ontmoetten. Onze eerste dag in Pokhara was er meteen weer een strike, de eerste van het jaar. Het lijkt wel of ze spontaan strikes organiseren als Sarah en ik ergens komen opdagen.. Ach, dan moesten we maar met een bootje in de zon op het meer dobberen. Wat een straf. De volgende 2 dagen hebben we besteed aan het inslaan van spullen voor de tocht en het kopen van trekking permits en TIMS (een kaartje van 20 euro en als je dan kwijtraakt, komen ze je zoeken ofzo). En dan, donderdag, de grote dag!

Vroeg op, zo veel mogelijk bagage gedropt bij het guesthouse, een stevig ontbijt. Backpacks in en op het taxietje, onzelf erbij en op naar Phedi! Ons startpunt en volgens de Lonely Planet de ‘most rewarding’ route naar het ABC. Natuurlijk met een onverklaarbaar uur vertaging zaten we in de auto. Vervolgens nog een half uurtje erbij. Floris was wel met zijn nieuwe kashmiren sjawl op pad gegaan, maar niet met zijn trekking permit. Goed bezig Floris! ;) De taxichauffeur had de rit van zijn leven en ik geloof dat hij iedereen verteld heeft dat hij een stelletje idioten in de auto had die absoluut niet het ABC zouden gaan halen hahaha. Hij wenste ons uiteraard veel sterkte toen hij ons onder aan de berg achterliet. Zo, daar gingen we dan. De Himalaya in! Optimistisch, vrolijk en nog soepel. De eerste klim van, ik geloof, een goede 200 meter, was een steile trap recht de berg op. Boven kwamen we bij Dhampus, vanwaar het een uurtje zou zijn naar het volgende dorp. Ik dacht dat we al bijna bij onze eindbestemming van de dag waren. Niet dus. Nadat we 1,5 uur later Dhampus 1 t/m 9 gepasseerd waren, mochten we weer trappen klimen de berg op. Blehh, waarom deed ik dit ook alweer? Uiteindelijk ging de zon al bijna onder toen we neerstreken in een dorpje op de heuvelrug (jep, 2000 meter is hier een heuvel), niet eens onze voorgenomen eindbestemming. Helemaal kapot waren we en ijskoud, omdat we het laatste stuk in een wolk liepen. Leuk hoor, dat trekken. Maar toen we evenlater genoten van de hitte van de houtkachel en een goed bord pasta met en kop thee was het leven weer goed. De toppen van Annapurna en Machhapuchhre in het rode avondlicht gehuld, evenlater een prachtige sterrenhemel, nevel in het dal. Genieten. De volgende ochtend was dat genieten weer gauw verdwenen. De 600 meter die we gestegen waren, mochten we nu via steile trappen weer afdalen. Terug naar beneden, om een lullige smeltbeek over te steken over een gigantisch lange en overhellende hangbrug over te steken. Ik ben die dag wel 10 keer gestorven (zo voelde het althans). De griep van een paar dagen geleden had er toch meer ingehakt dan ik dacht. Met trillende benen, de acetonlucht in mijn neus en zonder enige controle over het lopen moest ik afdalen, de brug over zwalken, de berg aan de overkant weer op. Waar was ik mee bezig? Waarom wilde ik naar ABC? De bergen zijn helemaal niet leuk! Nog uitgeputter dan de dag ervoor strandden we aan de overkant van de beek in het dorpje New Bridge. In de eerste instantie als enige gasten. Ik kon geen stap meer zetten, helemaal kapot. Honger had ik niet eens meer, ook geen dorst. Maar toch maar een bord pasta eten, kopjes thee drinken. Met het oog op de dagen die we nog te gaan hadden. Maar ook daar was ‘s avonds weer het pure genieten. Dik ingepakt met thermo-ondergoed, trui, broek, 2 paar sokken, 2 sjaals, muts, handschoenen, zaten we om een houtvuurtje naar de zonsondergang te kijken. Wat was het leven goed. En wat realiseerde ik me weer dat er maar en ontzettend dun randje zit tussen genieten en afzien. De charme van het in de bergen lopen. Om onszelf een beetje te sparen, hadden we voor de volgende dag een korte etappe gepland. Alleen maar 2 dorpjes verder, met in het eerste dorpje een pauze van 2 uur om van de warmwater bronnen te genieten. Een rustdag dus. Nou, helmaal niet hoor! Eerst weer de meters van de dag ervoor terug naar beneden, een klein rotbeekje oversteken, en dan de 700 meter naar Chomrong klimmen. Alleen maar trappen! De hele dag! Eigenlijk al helemaal kapot kwamen we eerst in Jhinu, waar de warmwater bronnen waren, aan. Na een klim van 300 meter. Wat bleek? De warmwater bronnen waren naast de beek, dus eerst mochten we weer 300 meter terug naar beneden. Oh man, waarom deed ik dit? Maar het warme bad was weer genieten hoor :) Een bedankje voor mij zere lijf. Waar ik echt medelijden mee had. Ikzelf wist wel dat ik een zware tocht ging maken, maar mijn lichaam moest gewoon –bam- bergen gaan beklimmen ineens. Behoorlijke inspanning! De tocht daadwerkelijk naar Chomrong die middag, was de verschrikkelijkste ooit. De medelijdende blikken van de afdalers hadden ons eigenlijk al moeten waarschuwen. Sarah en ik konden de andere 2 absoluut niet bijhouden. Na iedere bocht kwam weer een nieuwe bocht met een steile trap. Trappen trappen trappen. Ik kon geen trap meer zien! Wat een verschrikking was die tocht. De mensen bijna boven die ons een hart onder de riem staken, kon ik wel zoenen. ‘You’re almost there! Only 5 minutes to go!’ Helemaal uitgeput (het begon een gewoonte te worden) zijn we het eerste guesthouse waar we een blond hoofd zagen binnen gelopen. Een kamer voor 1 euro met uitzicht op de Annapurna, een lauwe douche en de beste pizza’s van het dorp. Hadden we dat even mooi bekeken op kerstavond! Met warme benen dankzij de kerosinebrander onder tafel en gezelschap van een Nederlands en Belgisch meisje en hun gids was alle pijn weer relatief :) Op eerste kerstdag vervolgens, zaten we om half 7 aan het ontbijt om aan een lange dag te beginnen. Eerst de 400 meter weer trap-af naar beneden om een beekje van niets over te steken (ik heb daardoor de hele ochtend ‘is dit alles oehoehoehoeh’ in mijn hoofd gehad) en daarna alleen nog maar naar boven. Onderweg passeerden we een Franse groep. Vooral mannen van een jaar of 35 met de prachtigste berg-outfits. Echte klimmers zou je denken. Nahh, nee. Ieder droeg maarliefst een waterfles, wat eten en een fototoestel zelf. De rest van de bagage mochten porters omhoog dragen, 30kg per porter.. En ons vervolgens met de nek aankijken. We waren maar een stelletje stomme studenten met gewone kleren, die wel even hun eigen rugzak van 10-15kg omhoog dachten te dragen. Enkel gewapend met een kaartje van het gebied. Toen wij aan het einde van de middag in hetzelfde dorpje bleken te slapen als wij, vonden ze dat niet zo leuk. En wij mochten nog mooi in de kamer van de dragers slapen ook, want die Fransen hadden alle kamers al ingepikt. Maar wij hadden toch een mooie kerstavond hoor :) Onderweg waren we 2 Hollanders en een Belg tegengekomen, en met hen hebben we op de Kerst geproost met rum in een metalen kop. Wederom genieten dus! Door hen lieten we ons die dag ook overhalen om vanuit Himalaya op 2900m (waar we toen waren) in 1 keer door te lopen naar ABC op 4130m. Verstandig is het niet, maar zo konden we wel de Fransen achter ons laten. Ha-ha! Dus, op 2e kerstdag eerst naar Machhapuchhre Base Camp op 3700m. Pfoeh, dat was een klim! Maar die hoge bergen om je heen, het dorre landschap. Puur genieten hoor. Vanuit daar door naar ABC. Meteen was ik alle pijn en moeite vergeten. Ook al liepen we op 4000 meter, enkel zag ik nog de immense grote bergen om me heen en voelde ik de voldoening. Wederom het pure genieten. De uitzichten waren onbeschrijflijk en om de 10 meter bleef ik staan om rond te kijken en alles in mijn hoofd vast te leggen. In ABC aangekomen was het meteen weer tijd om de thermopakjes aan te trekken, en al het warme dat we hadden aan te doen. En dan alleen nog maar kijken. Naar de toppen, naar de gletsjer, naar de wolken, naar de rode avondlucht. Wat hadden wij een mazzel dat we dit mochten zien allemaal! De Hollanders en de Belg hadden het ook gehaald, onze 2e kerstdag had niet beter kunnen zijn. De nacht was koud (zelfs de wc was bevroren), slapen lukte niet zo en ‘s ochtends had ik knallende hoofdpijn en was ik misselijk. Een klein beetje hoogteziekte, niet zo gek na zo veel stijgen op 1 dag. Maar het was toch weer tijd om af te dalen, geen probleem. Goed alles in ons opnemend zijn we die dag 1400m afgedaald, maar zo snel mogelijk terug naar Pokhara. De dag erna zijn we weer terug gelopen tot Jhinu, nog eens naar de hot springs :) Dit keer ‘s avonds. Wat een ervaring, helemaal alleen, onder de duizenden sterrenden, naast de beek, midden in de Himalaya in het warme water. Het goede leven. Sarah en ik hebben maar een heleboel mazzel met ons co-schap rooster! En wij met elkaar, dat we samen de bergen kunnen en er (het grootste deel van de tijd) plezier in hebben. De avond in de hot springs was een mooie afsluiting van onze tocht, de volgende dag zijn we helemaal afgedaald tot Naya Pul (echt en lelijk dorp) vanwaar we met de taxi terug zijn gegaan naar Pokhara. ABC in 8 dagen, hadden we nooit gedacht! En wat een onvergetelijke en prachtige ervaring! Ik kan niet wachten tot ik weer een mooie tocht kan maken.

Eenmaal in Pokhara was hier het eindejaars-festival aan de gang. Een drukte van belang dus, maar wel erg gezellig. Met de Hollanders en de Belg hebben we nog gezellig een avondje gegeten (de grootste steak ooit) en wat gedronken bij de Old Bleus bar. Oud en nieuw hebben we gevierd met de Belg en een Amerikaans meisje dat we ook op de trek hadden ontmoet. Eerst lekker wat eten en daarna op een platformpje op het meer samen afgeteld tot het nieuwe jaar. Heel anders dan in Nederland hadden we geen idee of we op het juiste moment de champagne ontkurkten en om ons heen vloog af en toe een vuurpijl de lucht in. Maar daar stonden we dan, onder een heldere sterrenhemel op een steigertje op het Phewa-meer het nieuwe jaar in te luiden. Wat een begin van het jaar :) Met ons zessen hebben we symbolisch een wens voor de wereld op een papiertje geschreven en dat in de Moet-fles in het meer gegooid. Message in a bottle. De hele nacht hebben we in de Old Bleus bar het nieuwe jaar gevierd. Met Westelingen en met Nepalesen. Tot een uur of 3, toen de militairen ineens met bamboestokken alle Nepalesen de tent uit kwamen slaan. Alsof het bedtijd was voor de kleintjes en wij als Westerlingen de grote broer of zus waren. Heel apart.. Maar het nieuwe jaar was voor ons goed begonnen!

In Pokhara hebben we de tijd een beetje gedood met thee drinken, en thee drinken, en weer ergens anders thee drinken :) En nog een dagje de toerist uitgehangen. Eerst naar het International Mountain Museum. Hilarisch! Een laken in een vitrine: bed sheet. Shoenen in een vitrine: walking boots. Een slaapzak: sleeping bag. We hebben ons kapot gelachen! Daarna zijn we naar een vleemuizengrot gegaan. Geen idee waarom, ik ben bang voor vleermuizen. Aan het plafond hingen er tienduizenden, bahhhh. Toen we eruit moesten, moesten we via stenen omhoog klimmen en dan op je buik door een nauw gangetje schuiven. Eerst gleed mijn voet weg en zorgde alleen het feit dat ik dat de gids mijn hand vast had ervoor dat ik niet terug de grot in donderde en vervolgens was ik als de dood dat de vleermuizen zouden besluiten dat het tijd was om door dat gat naar buiten te vliegen. Ik was blij toen we eruit waren :P Aan het eind van de middag hebben we nog het gebed van boeddhistische monniken bijgewoond in de Gompa in het Tibetaans vluchtelingenkamp. Heel bijzonder vond ik het, ik hoop dat ik het ooit nog eens in Tibet in de bergen kan meemaken.

Tot slot, gisteren. Sarah en ik zijn gaan parapenten! De hele dag hebben we nog gestuiterd, helemaal gelukkig! We hebben een uur door de lucht gevlogen, op 2000 meter door de wolken en in de zon. Ik mocht ook zelf nog een eindje vliegen terwijl Sarah bij het meer allemaal stunts uithaalde. Respect Sarah! Of ik dat ook wilde, vroeg mijn vlieger. JAAAAAAAA!!! Dus even later vloog ik daar ook over de kop en ik weet niet hoe allemaal over het meer heen. Alsof je in een achtbaan zit, maar dan nog veel gaver! Hadden wij even mooi mazzel dat onze vliegers altijd stuntwedstrijden deden over de hele wereld :D

Zo, ik zal eens een eind breien aan mijn lange verhaal ;) Morgen gaan Sarah en ik richting Jomsom, opnieuw de bergen in. Warme kleren weer in de tassen en de kou tegemoet. Nog 2,5 week genieten en dan ga ik weer onderweg naar Nederland. Wat jammer dat aan alles een eind komt. Des te meer ga ik nog genieten de komende dagen!

Tot gauw allemaal!

xxxxxxxxxxx