ER voor de echt

Hallo allemaal!

Inmiddels is het alweer twee weken geleden dat ik eindigde met hoe vertrouwd ons appartementje er na intensief poetswerk uitzag. Twee weken, voor mijn gevoel zijn het maar twee dagen! In de afgelopen twee weken hebben we ons hier in Dharan prima vermaakt en onze weg gevonden.

Op 10 oktober was dan eindelijk de eerste dag van mijn komende jaren als co-assistent aangebroken. Het was een zeer interessante dag. Niet dus. We hebben maarliefs 0 patiënten gezien. Onze begeleider hier doet dit voor het eerst en had dus geen idee wat hij met ons aan moest. Nadat we hem duidelijk hadden gemaakt dat we uit Nederland kwamen, we 10 weken zouden blijven en dat we al leerdoelen hadden, zei hij dat hij wel even onze roosters zou gaan maken. ‘How long does that take?’ ‘Uhhh 1-2 days.’ Jeeeej nog een dagje extra vakantie na 3 maanden niets doen :) Maar we hadden geluk! Toen wij hier in het appartementje niets zaten te doen, kwam onze begeleider aankloppen met de medeling dat we bij de chief moesten komen. Deze chief is heel duidelijk de baas van de afdeling, hij commandeert en iedereen moet exact doen wat hij zegt. Verder is hij wel aardig trouwens hoor. Wel een beetje jammer dat ik volgens hem Heineken heet. Hij bleef maar zeggen hoe lekker ons Nederlandse bier is, dus ik bleef maar antwoorden dat ik Han-ne-ke heet. Zinloos natuurlijk hahaha. Maargoed, we hadden ons rooster! De eerste twee weken zijn we gepost op Emergency, dus daar zijn we de volgende dag heen gegaan. Nou, dat viel tegen! Ik werd er echt overvallen door de chaos, geur, doodzieke patiënten, al hun familieleden, viezigheid, drukte. De patiënten komen hier vaak pas als ze bijna dood zijn, dus je ziet de meest akelige dingen. En dan nog de drukte. Patiënten liggen overal; in de gangen, op de grond. En overal is familie.Meteen werden we naar de eerste patiënt getrokken: een meisje van 6 jaar dat net door een bus was aangereden. Ze was daarbij haar onderbenen kwijtgeraakt en door de bebloede, vieze verbanden kon je de botten zien uitsteken. Een paar meter verderop lag een vrouw van 34. Twee keer heb ik haar gereanimeerd zien worden voordat ze dood was. Een defribilator oid hebben ze hier niet, evenals voldoende beademingsapparaten. Dat betekent dat de familie verantwoordelijk is voor de beademing van de patiënt. Uren (soms dagen) staan ze naast de patiënt in de ballon te knijpen, vaak niet eens op de juiste manier, waardoor de patiënt lang niet altijd goed beademd wordt. Overigens ben je hier zonder familie nergens. Voordat een patiënt onderzocht of behandeld wordt, moet de familie de medicijnen (en verbanden, naalden, spuitjes, infusen, etc) gaan kopen bij de apotheek. Als er onderzoek gedaan moet worden, is de familie weer aangewezen om bloed of urine naar het lab te brengen of de patiënt naar bijvoorbeeld het CT-apparaat of de röntgenkamer. Een wereld van verschil met Nederland dus! Je kunt je misschien wel voorstellen dat we het de eerste dag niet veel langer dan 2 uur volgehouden hebben daar, helemaal gesloopt waren we. Maar alles went, de rest van de afgelopen 2 weken zijn we weliswaar lang niet altijd de volle tijd op de afdeling geweest, maar konden we wel een beetje door alle chaos heen kijken. De eerste week werden we alleen wel voornamelijk straal genegeerd door de dokters. Als je ze zelf niets vroeg, kwamen ze je ook absoluut niets vertellen. Laat staan dat ze je wat lieten zien of proberen. Als je wel iets vroeg, was het trouwens ook nog maar de vraag of je antwoord kreeg. Maar gelukkig zijn er ook wel een aantal aardige dokters die het wél leuk vinden om ons dingen te vertellen en leren we dus nu steeds meer. Zo heb ik gisteren mijn eerste zelfstandige (en geslaagde) bloedgas geprikt. Niet dat het zo veel voorstelt, maar het is wel leuk om daadwerkelijk wat te doen. Deze week hebben we onszelf één dagje wel echt nuttig gemaakt. Net toen we dachten dat we maar moesten gaan omdat er niets te doen was en we genegeerd werden, kwam dr. Malla (de hoofddokter) ons vertellen dat er een ‘disaster’ aan kwam. ’s Nachts was er (weer eens) een busongeluk gebeurd en 19 patiënten zouden naar onze afdeling komen. Een kwartiertje kregen Sarah en ik de opdracht: ‘you take care of those patients’. Euhmm hoe? De patiënten hier spreken geen woord Engels, dus van vragen stellen is hier geen sprake voor ons (soms gaan ze je trouwens wel hele verhalen in het Nepalees vertellen, maar daar snap ik dus echt helemaal niets van). Maargoed, wat bleek nu: er zaten 12 Amerikanen in die bus. Zowel voor hen als voor ons fijn. Zij waren blij dat ze een paar Westerlingen tegenkwamen die hen konden helpen en wij waren blij dat we wat konden doen. Gelukkig viel alles mee en kwamen ze er met kneuzingen, hersenschuddingen en een paar hoofdwonden vanaf. Ze hadden heel veel geluk dat ze achterin zaten, want de mensen die verder naar voren zaten, kwamen met akelige open breuken binnen. Van één jongen moest het hele hoofd weer aan elkaar genaaid worden, inclusief zijn tong en neus.. Je komt hier wel een hoop dingen tegen die je in Nederland (bijna) nooit ziet. Zo zie je iedere dag wel een paar babietjes met ernstige longontsteking, kinderen en volwassenen met vergiftiging (vaak door pesticiden)mensen met meningitis en héél veel chronic liver disease (Nepal heeft een heleboel alcoholverslaafden, zelfs babietjes geven ze soms al alcohol). Dat we hier in de tropen zijn blijkt dan weer uit de vele snake-bites. Veel mensen worden gebeten door slangen die het zenuwstelsel platleggen, daardoor zijn ze als het ware verlamd en kunnen ze op een gegeven moment niet meer ademhalen. De behandeling is eigenlijk heel simpel: intuberen, tegengif geven en afwachten tot het slangengif uitgewerkt is. Als de beademing op tijd en goed gebeurt, kan de patiënt een paar dagen later weer gezond het ziekenhuis verlaten. Vorige week zagen we trouwens ook een vrouw die 1 (of 15, ik verstond het niet zo goed) jaar geleden gebeten was door een slang en nooit naar het ziekenhuis was gegaan. Ik had vrijwel niets van het verhaal van de dokter verstaan en dacht dat ze een tumor op haar been had gekregen daardoor. Ik schrok me dan ook kapot toen ik me over haar been boog en daar een gat in zat van 10x5cm en 1-2cm diep. En stinken, bah! Maargoed, wel een hoop interessante dingen die je hier ziet dus :) Daar profiteren de dokters hier trouwens wel van, ze zien de patiënten vooral als interessante ziektes volgens mij. Er wordt hier niet mét maar óver de patiënt gepraat, en liefst in Engels zodat de patiënt het niet kan verstaan. Vaak wordt er ook helemaal niet goed op patiënten gelet. Vorige week kwamen de dokters er na volgens mij wel 10 minuten pas achter dat een patiënt die beademd werd geen hartslag meer had. Geen idee waarom, maar ze dachten dat ze die nog wel tot leven konden wekken door reanimatie. Reanimeren doen ze hier graag, vooral als het geen zin heeft. En dat heeft het eigelijk nooit, want met alleen reanimeren kan je iemands hart niet meer op gang brengen. Volgens mij althans. We hebben eens aan de dokter gevraagd waarom ze eigenlijk reanimeren als het geen zin meer heeft. Het antwoord: voor de show (dan denkt de familie dat ze nog wat doen) en om te oefenen. Met die reden intuberen ze ook vaak dode patiënten, dat is makkelijker oefenen en dan lijkt het alsof je de patiënt nog probeert te redden. Het is dus niet zo’n verrassing dat alle 5-6 patiënten die we gereanimeerd hebben zien worden, dood het ziekenhuis hebben verlaten. Conclusie van de afgelopen 2 weken: waarom klagen we in hemelsnaam zo veel over de Nederlandse ziekenhuizen?

Maargoed! Aangezien we iedere dag tot maximaal 14u in het ziekenhuis zijn, maken we gelukkig ook nog een hoop mee wat niet veel met ziektes en ellende te maken heeft! Om te beginnen hebben we op onze eerste dag hier de Duitse arts Yvonne ontmoet, die hier al een jaar woont en werkt (en jammer genoeg komende maandag naar Kathmandu verhuist). We hebben nu al een hoop aan haar te danken, want ze heeft ons een hoop tips gegeven en dankzij haar hebben we ook een aantal mensen leren kennen. En, niet onbelangrijk: we hebben er al 2 yogalessen op zitten van onze praatgrage bovenbuurman. Hij wilde haar voor haar vertrek nog graag even in deze wereld inwijden en daar mochten wij ook meteen gebruik van maken. Oke, echt niets voor mij dus. Om te beginnen ben ik er niet soepel genoeg voor en daarnaast kan ik opdrachten als ‘relax your left eye, relax your right eye, relax you hair, relax your nails’ niet echt serieus nemen. Vooral elkaar niet aankijken is dan ook de belangrijkste tip :) Ik was trouwens ook nog jarig hier! Dankjulliewel voor alle lieve berichtjes! Wel vreemd hoor, om jarig te zijn tussen de palmbomen en bij een temperatuur van 30 graden. Maar Sarah had een heel lief ontbijtje voor me gemaakt, met zelfs 2 kaarsjes in een banaantje! :) En ’s avonds zijn we (nadat we de eerste yogales overleefd hadden) met Yvonne gaan eten bij een restaurantje net buiten de campus. Een bijzondere 22ste verjaardag vond ik zo! In januari is Sarah jarig, ik ben benieuwd waar we dan zijn! We hebben trouwens nu ook het stadje een beetje leren kennen en het is hier best gezellig. Het centrum is ongeveer een half uurtje lopen, maar je kunt ook voor 10 roepies (10 eurocent) met de tempu (zegmaar tuktuk, bemo, whatever). De eerste dag dat we hier waren, zagen we nadat we een een knal en een hoop gegil hoorden, dat het voorwiel van zo’n ding was afgebroken, dus we zijn wel een beetje huiverig. Vooral als wij erin zitten zijn ze natuurlijk extra zwaar beladen. In tegenstelling tot de Nepalezen (kleine mensen, soms komen ze met hun schouder maar tot onze heup) moeten wij ons namelijk een beetje opvouwen om erin te kunnen zitten. Maar wat wil je hè, voor 10 roepies ;) Het maakt ons verblijf hier wat avontuurlijker! In het stadje doen we nu voortaan eens per week boodschappen, zodat we ook zelf kunnen koken. Dat gaat hier best goed. Bij gebrek aan een fornuis (we hebben wel 1 pitje) koken we de rijst gewoon in de waterkoker :) Dat gaat niet altijd helemaal goed. Eergisteren bleek onze groentensoep niet helemaal vegetarisch: de vreemd gevormde vermicelli op mijn lepel was geen vermicelli maar een rups.. Lekkerrr! Eigenlijk zou ik geloof ik best nog een heel stuk kunnen typen over wat we hier allemaal iedere dag doen, maar het begint een beetje veel te worden nu haha.. Maar ik hoop dat het duidelijk is dat we ons hier prima vermaken. Vast wel hè? Gisteren hebben we samen met een vriend van Yvonne trouwens nog een suprise-afscheidsfeestje voor haar gevierd. En daarvoor hebben we in het stadje nog wat gedronken met Yvonne en onze begeleider (die weer een vriend van haar blijkt te zijn). Eerder deze week zijn we ook nog wat gaan eten met een Nederlands stel dat hier veel projecten doet met weeskinderen en gehandicapte kinderen. Ze hadden viavia gehoord dat er twee Nederlandse studenten in het ziekenhuis werkten en hadden ons daarom opgezocht. Morgen gaan we met ze op pad om overal een kijkje te nemen, ik ben er echt benieuwd naar!

Maar met dit verhaal van bijna 3 kantjes zal ik er toch maar eens een eind aan maken. Jullie zeggen het wel even als het te veel wordt hè? Dan zeg ik maar weer: tot mailens/skypes/msns/sprekens allemaal!

xxxxxxxxx