Festivals in overvloed en nieuwe wereldburgers

Hello namaste!

Vandaag zal ik jullie eens begroeten op de manier waarop we hier normaal onze entree maken. Het ‘hello’ gedeelte zal uiteindelijk nog moeten verdwijnen, maar na 6 weken vergeten we in de eerste instantie nog steeds altijd dat we al één Nepalees woordje kunnen. We moeten echt beter ons best gaan doen op de taal geloof ik.. Maargoed, inmiddels zijn we alweer een maand in Dharan. Tijd wordt het dus weer eens dat ik wat van me laat horen.

In het ziekenhuis allereerst hebben we inmiddels de emergency-afdeling verruild voor gynaecologie. Gelukkig maar, want we hadden na twee weken meer dan genoeg ellende gezien. De laatste twee dagen waren zelfs de ergste die we er meegemaakt hebben. We zagen een jongen die zelfmoord had proberen te plegen door kerosine over zich heen te gooien en zich daarna in brand te steken. Helemaal verbrand, stukken huid eraf, gigantische blaren, bah. Even later die dag werd de code ATS-1 (geen pols en ademhaling) geroepen voor een babietje van 3 maanden. Ik bleef er maar uit de buurt, zodat de dokters het zelf op konden lossen. Maar nee: ik werd meegetrokken door een van de dokters. “Come practice CPR!” Aangezien ik zo al wel wist dat reanimatie nutteloos zou zijn, wilde ik het al helemaal niet op een babietje oefenen. Uiteindelijk hebben we er dus alleen maar naast gestaan, het kindje zien sterven terwijl de moeder schreeuwend weggetrokken werd, was erg genoeg. In Nederland had dit kindje makkelijk gered kunnen worden, maar hier weigerde de familie levensreddend handelen, omdat ze wisten dat ze in de toekomst niet voor de nodige hart-operatie konden betalen. Behoorlijk trieste situatie dus. De laatste dag was zo mogelijk nog erger: binnen een uur stierven een kindje van 6 maanden en een zwangere vrouw van 24. Dat was al heel erg. Maar het gehuil en geschreeuw van de familie ging echt door merg en been. En dan nog een hoogzwangere vrouw die over haar hele lichaam ernstig verbrand was. Ze lag in de gang op een brancard, niemand keek naar haar om. Gelukkig konden we vanaf de volgende dag naar gynaecologie, kinderen geboren zien worden in plaats van sterven. Gynaecologie is niet alleen daarom een stuk leuker trouwens, ook praten de dokters hier wél tegen ons. Hele verbetering! Behalve tijdens de overdracht ’s morgens. De dokters lezen de statussen in zo’n hoog tempo voor, dat het klinkt als een mantra waaruit je af en toe woorden als ‘time of admission’, ‘baby mother site’ opmaakt. Ik begin goed te worden in met mijn ogen open slapen. De patiënten die ze ‘bespreken’, zien we een half uur later toch bij de ronde. De eerste dag gingen we mee op de ronde en meteen schrok ik me kapot. Toen de doeken aan het voeteneinde van één van de vrouwen open werd geslagen, zag ik daar ineens een kindje met een open schedel. Anencephalie dus, het ziet er nogal akelig uit. De meeste tijd brengen we trouwens door in de labour-room. Bevallingen kijken en kindjes vasthouden :) Bevallen gaat hier een stuk anders dan in Nederland. De vrouw staat er hier tot het daadwerkelijke moment van bevallen helemaal alleen voor, dan komen de dokter en zuster op hun gemak kijken en de baby eruit halen. Privacy is er niet. De bevallingsbedden staan gezellig in een halve cirkel, zodat je het kunstje nog even bij je buurvrouw kunt afkijken. Knippen zetten, doen ze hier héél graag. En dan met een botte schaar, waardoor er minstens 15 pogingen nodig zijn voordat er daadwerkelijk een knip staat. Ouch.. Bevallen is hier soms ook een avontuur. Zo zagen we een keer een tweeling geboren worden bij 33 weken. Nummer 1 kwam in stuit, vervolgens bleef de dokter nog 5 minuten bij de vrouw wachten op nummer 2 en ging daarna maar weer weg. Toen we een paar minuten later ineens een hoop gegil hoorden, bleek nummer 2 letterlijk de buik uit getorpedeerd te zijn. Gelukkig was hij in de bak onder de bevallingsstoel gevallen (waar al het bloed en viezigheid in ligt...), anders was hij zo op de grond terecht gekomen. Een andere keer leek een bevalling heel soepel te gaan, totdat het kindje met het hoofd buiten was en vastzat. Met 3 mensen gingen ze aan het hoofdje hangen, dat helemaal paars werd. Ik was bang dat het nekje zou afbreken, het zag er echt eng uit. Kennelijk kan zo’n kindje toch best veel hebben, want uiteindelijk hebben ze het eruit gekregen en na wat tegen de voetjes tikken, ging het gelukkig huilen. Tijdens de bevalling zat het kind dus met de schouder vast achter de symfyse (schouderdistosie), de nachtmerrie van iedere obstetric. Als zo’n kind er namelijk niet uit komt, moet het uiteindelijk in stukken naar buiten gehaald worden.. Maargoed, even over naar de OK nu. Want dat is hier ook een verhaal apart. Bij onze eerste keizersnede kwam er plotseling een enorme kakkerlak door de operatiekamer rennen. Geen probleem hier: een van de dokters plette hem onder zijn slipper (ja, je moet hier teenslippers aan in de OK) en schoof hem naar buiten. Tijdens een andere keizersnede viel plotseling de stroom uit. Ook leuk, opereren in het donker.. Maar ook hier geen probleem: er zijn altijd wel 3 mensen te veel in de OK die hun tijd verdrijven met spelletjes op hun telefoon. Even bijschijnen met de flitser (ja, ze hebben mooiere telefoons dan ik heb, wat trouwens niet zo moeilijk is..) en gewoon rustig doorgaan. Ik vraag me af hoe ze dat bij hart-operaties doen. Aangezien we steeds weer verrast worden met dit soort taferelen, ben ik benieuwd wat we verder in het ziekenhuis nog gaan meemaken!

Maar natuurlijk worden we ook buiten het ziekenhuis telkens weer verrast. Zo was er twee weken geleden wéér een festival. Hier in de straat was een podium gemaakt en naast ongeveer 100 Nepalezen werden ook wij uitgenodigd om te kijken. Máár nee, het bleef niet bij alleen kijken. Sarah en ik werden al gauw naar het podium ontboden om een dansje op te voeren en wat te zeggen tegen de ongeveer 100 aanwezige Nepalezen. En met ‘nee’ namen ze dus geen genoegen.. Dat hadden wij weer! Gelukkig kwamen er nog een paar kleine meisjes mee dansen, staan we in ieder geval niet helemaal alleen op alle foto’s en filmpjes. Of we vervolgens ook nog even wat tegen de mensen wilden zeggen.. Geen idee wat natuurlijk. Uiteindelijk wist ik in de microfoon te zeggen: “Uhhh hello everyone! ........ Happy uhhh Tihar!” Waarop ik een hoop gejuich en een luid applaus in ontvangst kon nemen hahahaha. Ik voelde me net Bridget Jones. Gelukkig wisten we weg te komen toen ook nog van ons verlangd werd om het Titanic-liedje te zingen... Een week later was er wéér een festival (dit keer gelukkig zonder podium) om de zonnegod te eren. Samen met twee Nepaleze jongens zijn we naar de rivier gegaan, waarin allemaal kleurig geklede mensen hun eten in het water zetten om het te zegenen. Het was een idyllisch tafereel: allemaal kleurige mensen in een vallei bij zonsondergang. We hebben het nog even bekeken vanaf de lange hangbrug, waarvoor wij als enige aanwezige Westerlingen niet in de rij hoefden te staan. (De brug mocht niet te zwaar beladen worden, fijn idee) We hebben trouwens ook nog een middagje gegolfd met de Amerikaan Bruce. Dat was wel vreemd hoor, om te golfen met de uitlopers van de Himalaya in het avondlicht op de achtergrond. Maar het was mooi en het was leuk. Bruce was een expert, Sarah ontdekte een verborgen talent en ik heb de golfbaan een paar holes rijker gemaakt :) In mijn vorige verhaal vertelde ik trouwens over het Nederlandse stel dat we ontmoet hadden. Met hen zijn we een dagje naar het weeshuis geweest. Ik ben echt blij dat ze ons hebben meegenomen, ze hebben hier veel vrienden gemaakt en worden door iedereen vol liefde begroet. In het weeshuis is het ook geweldig, het zijn heerlijke kinderen en wij zijn vanaf nu Auntie Sarah en Auntie Hanneke (nah, ik ben gewoon auntie eigenlijk, want mijn naam is te moeilijk :) ). We gaan er regelmatig heen om met de kinderen te spelen, het is zo leuk om daar te zijn! Verder vermaken we ons hier ook nog prima met alles uitproberen wat op de menu-kaart staat. Naja, vooral Sarah is daar goed in, want ik kom zelf meestal niet verder dan een slokje of een hapje. Het aller smerigste wat we ontdekt hebben is masala-coke, iets wat de mensen hier graag drinken. Probeer het thuis maar eens: cola met zout en peper. BAH! Wat ik zelf nog graag een keer wil proberen, is de Nepaleze (?) versie van Stroganoff. Er is hier namelijk een restaurant dat Chicken Strong on/off serveert. Ik ben benieuwd :P

Maar daarover de volgende keer meer! Zondag gaan we eerst voor een week naar een community met de eerstejaars geneeskunde, volgens iedereen hier is het geweldig om mee te maken. De afkorting CDP die het programma heeft, wordt door de studenten geïnterpreteerd als ‘couples developing program’. Best vreemd, aangezien hier praktisch alle huwelijken geärrangeerd zijn en je dus geen vriendje of vriendinnetje mag hebben. Maar we zullen het zien! We gaan daar in ieder geval lokale families bezoeken en onderzoeken hoe ze met gezondheid omgaan. Weer eens een leuke afwisseling op het ziekenhuis :) En wat we verder gaan doen, nog geen idee. Deze week willen we in ieder geval nog naar Bhedetar, een stadje even verderop in de bergen. Je zou daar mooi moeten kunnen wandelen en ‘soaring views’ op de Mount Everest en Makalu hebben. Dus ik hoop dat ik jullie volgende keer kan vertellen dat ik dan toch eindelijk de hoogste berg ter wereld heb gezien!

Met die hoop sluit ik maar eens af, dus tot wederom tot skypes/mails allemaal!

Xxxxxx