Dharan, eindelijk!

Hallo allemaal!

Allereerst dankjewel voor jullie leuke en lieve berichtjes, het is heel fijn om hier wat uit Nederland te kunnen lezen! Vandaag kan ik jullie voor het eerst een berichtje sturen vanuit Dharan, waar we nu 10 weken zullen wonen en studeren. Ons Yeti-vliegtuigje heeft de reis dus succesvol volbracht :) Wat overigens niet betekent dat onze reis hierheen vrijdag ook zo succesvol was..

Om te beginnen waren we in plaats van 1 uur maarliefst 2 uur vantevoren op het vliegveld in Kathmandu, dus mochten we gezellig tussen alle vliegen op de crappy stoeltjes plaatsnemen. Het was er met enkel een paar ventilators aan het plafond ook lekker warm.. Wij blij toen we na een uur eindelijk konden inchecken! Maar helaas: we kwamen in een ruimte die weliswaar groter was dan de vorige, maar ook nóg drukker, warmer en lawaaieriger. En viezer. De toiletten waren echt de smerigste die ik ooit gezien heb! (Ik zal jullie de verdere details besparen) We namen dus maar weer plaats op 2 vrije crappy stoeltjes, het was toch maar voor een uurtje.. Dachten we. Volgens mij dacht Yeti Airlines dat ze ons Nederlanders wel een plezier konden doen door een voorbeeld te nemen aan de NS: we hadden een uur vertraging op een vlucht van 40 minuten. Toen we uiteindelijk konden vertrekken, bleek dat we gingen met een ieniemini propellorvliegtuigje. AAAHH! Dankzij de vertraging was het ook donker, waardoor ik de halve vlucht bang ben geweest dat we tegen een berg zouden vliegen. Twee weken geleden crashte namelijk zo’n vliegtuigje tegen een berg vanwege slecht zicht.. Je kunt je bedenken hoe blij ik was toen we veilig aan de grond stonden! We dachten toen nog dat we het ergste gedeelte van de reis gehad hadden. Maar dat was dus niet zo! Buiten vonden we een taxi naar Dharan (dat 57km ten noorden van het vliegveldje ligt). Toen we echter met al onze spullen in dat busje zaten, kwamen ineens wel 25 woedende mannen (andere taxichauffeurs) om onze auto heen staan. Er werd een busje voor onze auto gezet en de sleutels van onze taxichauffeur werden afgepakt. Vervolgens maakten ze de deur open en probeerden de boze mannen Sarah en mij met onze spullen uit de auto te halen. HELP! Na een hoop geschreeuw en betaling (ik zag althans wat geld oversteken) van onze chauffeur aan de andere mannen, konden we godzijdank toch vertrekken. De 57km lange weg bleek een soort van breed zandpad te zijn, dwars door de bossen. De auto viel trouwens echt half uit elkaar en om te starten waren ook minstens 15 pogingen nodig. De hele weg was ik bang dat hij het zou begeven, vooral toen het mannetje zei dat het heel gevaarlijk was in het bos waar we doorheen reden en dat er tijgers zaten.. Maar we hadden geluk! 1,5 uur later kwamen we aan in Dharan, bij het BP Koirala Health Institute. Wat hadden we hiernaar uitgekeken: ons eigen appartementje, onze tassen uitpakken, lekker douchen! Maar nee, weer werden we teleurgesteld. Niemand wist waar de sleutel was.. AARGH! Na een uur heen een weer gereden te zijn van de ene securitypost naar de andere, moesten we uiteindelijk slapen in een kamer van het Golf Resort hiernaast. Zo resort was het niet (behalve de prijs van 30 euro per nacht..), er lagen dode kakkerlakken in de badkamer, de airco maakte een geluid alsof er constant een vrachtwagen aan kwam, de stroom viel ieder kwartier uit, er was helemaal niemand en het was er eng. De volgende ochtend zijn we dus maar gauw vertrokken! Met mijn 20kg zware backpack op mijn rug, mijn gewone tas op mijn buik en mijn laptop in mijn hand was het niet zo heel erg leuk om bij een temperatuur van 30 graden rond te lopen zoeken naar de sleutel van ons appartementje.. Gelukkig konden we onze tassen even kwijt bij een security-post, zodat we naar die sleutel konden zoeken. Uiteindelijk vonden we ons appartementje (op slot), en bij onze allerlaatste zoekpoging vonden we ook een mannetje die wist waar de sleutel was! JEEEJ! Hij is hem meteen op zijn fiets gaan zoeken en kwam in de eerste instantie zonder sleutel terug bij het appartementje, toen is hij weer gauw weggesjeest en kwam 10 minuten later terug, mét sleutel :D

Eindelijk waren we dan waar we zijn moesten! Het appartementje zag er gezellig uit, onze voorgangers hebben hier een hoop spullen achtergelaten, zelfs vlaggetjes en verjaardagshoedjes, dus ik kan woensdag nog een beetje mijn verjaardag vieren ook! Op tafel vonden we een hele stapel met welkomstbriefjes en tips voor hier in Dharan, dat was een warm welkom :) Wel weer een beetje jammer dat er ook een paar kakkerlakken waren die ons welkom wilden heten.. Maar ook hier hadden onze voorgangers wat handigs voor achtergelaten: een spuitbus waarmee je al het ongedierte wegkrijg, maar waar je zelf ook niet echt veel gezonder van wordt. Om nog meer kakkerlakken (en andere vieze beesten) te verjagen, zijn we gisteren maar meteen aan een grote schoonmaak begonnen. Dat was héél hard nodig! We hadden de hele dag nodig voor alleen de keuken en 1 slaapkamer.. Want we hebben hier maarliefst 2 slaapkamers! Toch slapen we nu met z’n tweeën in één kamer. Toen Sarah namelijk onder haar bed wilde vegen, kwamen we erachter dat er op de muur naast het bed een laag schimmel groeit van een paar centimeter. Lekkerrrr! Die kamer gebruiken we nu dus maar als kledingkast.. Gisteren zijn we ook een stukje Dharan in gelopen om boodschappen te doen. Helaas is zaterdag hier de Nederlandse zondag en waren dus niet alleen de meeste winkeltjes maar ook de meeste restaurantjes dicht. Ons goede voornemen om zelf eten te koken werd dus geen succes.. ’s Avonds dus maar weer op zoek naar een restaurantje. We vonden een tentje (denken we) waar wat stoeltjes buiten stonden en waar ook wat pannen op het vuur stonden. Daar vroegen we dus maar of we wat konden eten, alleen bleken de mensen daar geen Engels te spreken. Met onze gebarentaaltalenten hebben we duidelijk gemaakt waar we naar op zoek waren. We werden uitgebreid bestudeerd (en uitgelachen ook trouwens..), maar we mochten gaan zitten. Vervolgens werden door de mensen uitgenodigd om bij hen aan tafel te komen zitten in een ander vertrek, waar een ventilator was. We twijfelen nog steeds of we nou bij een restaurantje waren, of dat we onszelf per ongeluk bij mensen thuis hadden uitgenodigd.. Het was wel bijzonder om met deze Nepalezen te eten, en daarbij was het ontzettend lekker wat ze gekookt hadden :) Toen Sarah haar bord leeg had, kwam er alleen wel ineens een reusachtige kakkerlak haar bord op kruipen. Ach, het paste eigenlijk wel mooi bij het moment, het was weer een echte Nepaleze ervaring!

Vandaag hebben we weer onze hele dag aan poetsen besteed, en nu ziet ons appartementje er min of meer schoon uit en ruikt het ook wat lekkerder :) Onze spulletjes staan nu ook overal, waardoor het er lekker vertrouwd uitziet. Ik denk dat we het hier wel 10 weken kunnen uithouden :)

Zo, dat was wel weer een lang genoeg verhaal om 2 dagen te beschrijven, lijkt me zo.. (Heb jullie ‘nee, het hoeft echt niet korter’ maar serieus genomen ;) ) Hopelijk spreek ik jullie gauw een keer op skype! En laat vooral van je horen, want dat vind ik heel erg leuk!

Xxxxxxxxxxxx Hanneke