Voor ieder die graag leest..

Hallo lieve allemaal,
Inmiddels een week na onze aankomst in Nepal valt er alweer een hoop te vertellen, dus hier ga ik dan! Na ons avontuur met de twee Nepaleze ‘gidsen’ hebben we ieder ander opdringerig persoon gelukkig af weten te schudden, dat beginnen we nu echt goed te leren :)
Vrijdag dachten wij onze dag eens nuttig te gaan besteden en hadden we ons voorgenomen om als 2 zelfstandige meisjes zélf het Immigration Office te vinden om daar ons visum alvast te verlengen. We hebben nu namelijk een visum dat t/m 26 december dit jaar geldig, maar allebei zijn we nog een heel stuk langer in Nepal. ’s Ochtends hebben we dus heel sportief onze bergschoenen aangetrokken en zijn we gewapend met een kaartje van de stad in gewandeld. Nu bleek al gauw wat voor een stinkstad Kathmandu eigenlijk is; de uitlaatdampen komen je tegemoet en slaan direct op je longen en je ogen zodra je toeristenwijk uit loopt. Eindelijk snappen we dan ook waarom al die mensen hier met mondkapjes rondlopen, geen overbodige luxe! Met het stof in onze mond en neus hebben we 2 uur door Kathmandu gebanjerd. Resultaat: “waaaaaaaaaaar is die Immigration Office in hemelsnaam?” Dus dan toch maar even gaan vragen, met als antwoord: “Immigration Office is not here, 40 minutes walking.” Fijn... Daar ging dan ook ons goede voornemen maar meteen, we zijn toch maar in een taxi gestapt. Geluk bij een ongeluk, want zodra we daarin zaten, kwam er een gigantische moessonbui uit de lucht vallen! Zelfs het Immigration Office kon al dat hemelwater niet zo goed aan.. Met onze liefste gezichten zijn we daar aan een mannetje gaan vragen of we alsjeblieft alvast onze visa konden verlengen (gelukkig wilde hij ons nog helpen, ze waren tot overmaat van ramp ook eigenlijk al 5 minuten dicht toen wij binnen stapten..). Helaas voor ons; we mogen terugkomen als ons visum bijna verlopen is. Kunnen we na ons co-schap weer terug naar Kathmandu vliegen om een dagje ons visum te verlengen. Tot zover onze dag die zo nuttig had moeten zijn..
De volgende dag beloonden we onszelf dus maar met wat leuks. Eerst hebben ons kamertje in het Kathmandu guesthouse verruild voor een kamer in de Bagpackers Lodge. Goede keuze, want het is hier een stuk leuker! ’s Middags zijn we weer op ontdekingstocht gegaan, ditmaal opweg naar de Monkey Temple. We hadden een toeristische route samengesteld door de rijstvelden en zandweggetjes, dus we hebben er ook meteen wat van de lokale levenswijze meegemaakt :) Onderweg ben ik me nog helemaal kapot geschrokken van een aap die uit een lantaarnpaal naar beneden kwam gegleden, bij de tempel zagen we echter in de eerste instantie helemaal niets wat op een aap leek.. Wij dus maar de lange, steile trap op die naar het echte tempelcomplex leidde. Toch wel apen, een stuk of 100! Ik dacht boven dat ik wel, net als de Nepalezen voor me, langs een groep apen kon lopen. Mis: voor ik het wist klom er eentje in mijn been, zette hij er zijn tanden in en probeerde omhoog te klimmen. Gelukkig wist ik hem eraf te schoppen! (En mijn been zit er trouwens ook nog gewoon aan hoor :)) Sarah heeft dus maar een andere route genomen, en een beetje huiverig hebben we van bovenaf de tempel de zonsondergang bekeken, samen met de apen. De foto’s ervan vind je trouwens bij mijn vorige verhaaltje. Zoals je daarop ziet is deze tempel terecht één van Lonely Planets ‘must sees’.
Na zondag de hele dag helemaal níets gedaan te hebben, zijn we maandag opweg gegaan naar het uitzichtdorpje Nagarkot op 2100 meter. Eerst in de lokale bus naar een stadje verderop, en vanaf daar dachten we met een andere lokale bus naar Nagarkot te gaan. Echter wist een taxichauffeur ons te strikken en zijn we per taxi een uur de slingerende Himalayaweggetjes langs steile afgronden op gesjeest. Toen we na een half uur de lokale bus inhaalden, hebben ons héél gelukkig geprezen met onze keuze. De bus bleek een schuinhangend, half uit elkaar vallend barrel met open motorkap te zijn. Als er nu 3 mensen in hadden gezeten, was dat al redelijk eng geweest, maar in dit geval zat de bus zo vol gestampt dat de helft van de pasagiers op het dak meereisde. Wij blij dat we daar niet in of op zaten! Eenmaal veilig boven hebben we een zelfgetimmerd hutje gevonden bij het Hotel at the end of the Universe, en voor nog geen 5 euro per nacht waren we best bereid om een nachtje niet aan alle ongetwijfeld aanwezige spinnen te denken. Veel meer gasten waren er trouwens niet in ons hotelletje, dus we hebben ’s avonds lekker kunnen genieten van zingende en kaartende locals in de hippie-achtige lodge. De nacht was eigenlijk toch best wel eng, maar de volgende ochtend moesten we gelukkig al om 5.30u opstaan om de zonsopgang boven de himalaya te zien. Helaas, ’s ochtends werden we gewekt met een hoop wolken waar we eigenlijk bergtoppen hadden moeten zien. Gelukkig konden we toch nog (na een uur) het ochtendlicht op de toppen Ganesh I, II en III bewonderen, prachtig! Toen we tijdens het ontbijt vervolgens ook nog beloond werden met een blik op de top van Langtang kon onze dag niet meer stuk! Heel hoopvol zijn we vervolgens nog een eindje gaan wandelen. Hierbij kregen we gezelschap van een, zo bleek, erg behulpzame hond. Een stukje verderop kwamen we namelijk een hond tegen die voor ons ging staan en ons begroette met ontblootte tanden en gegrom. HELP! Wat deed nu het hondje dat met ons mee was: hij gooide die andere hond op de grond en bleef hem met zijn poot tegen de grond houden totdat wij voorbij waren :) Ik spreek jammer genoeg geen hondentaal, maar in het Nederlands heb ik hem heel hartelijk voor deze heldhaftige redding bedankt! Na dit avontuur hebben we Nagarkot maar verlaten en zijn we met een klein Suzuki-taxietje de berg weer afgesjeest. Dit keer richting de oude tempelstad Bhaktapur. We hebben daar een hoop mooie tempels bewonderd en zijn daarna een beetje per ongeluk in het dorpje zelf terecht gekomen. Dat was echter minstens net zo de moeite waard als de tempels! Mensen wasten zich op straat met water dat ze net bij de put hadden gehaald, kinderen speelden met zelfgemaakte vliegertjes, omaatjes droegen in doeken hun kleinkinderen op de rug en uit de kleine huisjes kwamen de lekkerste etensgeuren naar buiten. Het was zoals ik gehoopt had dat Kathmandu zou zijn en je waande je er echt in de Middeleeuwen! Toen we evenlater weer terug in ons guesthouse waren, leek het na al deze ervaringen net of we een week weg waren geweest in plaats van een dag :)
Vandaag hadden we weer een paar leuke dingen gepland, namelijk een bezoekje aan Freak Street en een verwenmomentje met een stukje appeltaart. Freak Street bleek uiteindelijk de uitdrukking ‘vergane glorie’ veel eer aan te doen, maar onderweg erheen hebben we wel eindelijk wat meegekregen van het festival waar iedereen het hier al de hele week over heeft. Tot vandaag hadden we van het hele festival namelijk nog niets gezien, behalve dat iedereen zegt dat er een festival is en dat er daarom allerlei dingen niet kunnen. Vandaag echter zagen we bij het Durbar Square (waar de belangrijkste tempels zijn) alle vrouwen in hun mooiste gewaden en meisjes in hun mooiste prinsessenjurk. Alle mensen stonden in de rij om in één van de tempels een god te eren. Hierdoor waren er ook weer een aantal van die heilige mannen, die me vanachter ineens verrasten waardoor ik nu weer met een rode stip op mijn voorhoofd rondloop.. Het kan niet anders of ik heb de rest van mijn leven heel veel geluk! Wie weet heeft die stip er wel aan bijgedragen dat we zojuist een heerlijk stukje appeltaart hebben gegeten :)
Beste mensen, het is een heel verhaal geworden, waarvoor sorry. Voor een wat bondiger samenvatting verwijs ik naar het verhaal van Sarah, die zich wel tot de belangrijkste momenten heeft kunnen beperken.. Ik zal mijn best doen voortaan ook íets minder uitgebreid te zijn ;)
Voor nu zal ik het hier maar eens bij laten, dus tot skypes/msns/mails/sms’s/srpekens/ziens/etcetc allemaal!

Veel liefs Hanneke